Η υιοθεσία ενηλίκου επιτρέπεται μόνο μεταξύ συγγενών έως και τέταρτου βαθμού. Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις στην πράξη είναι η υιοθεσία ανιψιού από τον θείο του και η υιοθεσία του ενήλικου τέκνου του ενός απ’ τον έτερο σύζυγο.
Οι τυπικές προϋποθέσεις είναι σημαντικά ελαστικότερες σε σχέση με αυτές που απαιτεί ο νόμος για την υιοθεσία ανηλίκου, κυρίως διότι ο ενήλικος έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα, είναι σε θέση και πρέπει να αποφασίζει μόνος του για την προσωπική και οικογενειακή του κατάσταση. Για το λόγο αυτό, δεν διενεργείται κοινωνική έρευνα, ούτε απαιτείται παρουσία, ή ακόμη συναίνεση των φυσικών γονέων κατά την υιοθεσία. Άλλωστε, ο δεσμός του υιοθετούμενου με τους φυσικούς του γονείς διατηρείται.
Η διαδικασία ενώπιον του δικαστηρίου είναι σχετικά απλή, αφού ο δικαστής κατ’ ουσίαν διερευνά αν ο υιοθετών και ο υιοθετούμενος έχουν πλήρη αντίληψη των πραττομένων, συνήθως χωρίς να εξετάζει τους λόγους που τους ώθησαν σε αυτή την απόφαση. Ας σημειωθεί, όμως, ότι το Δικαστήριο μπορεί να απορρίψει την αίτηση, αν διαπιστώσει ότι η υιοθεσία εν προκειμένω αντίκειται στα χρηστά ήθη, ή το συμφέρον του υιοθετούμενου.
